Julia i Emilia płacą za zakupy:

Ludwik: Słyszysz? Ktoś gra na trąbce.

Kate: To hejnał. Zobacz, tam na wieży kościoła Mariackiego jest mężczyzna, który gra na trąbce.

Ludwik: Czy to jakaś krakowska tradycja?

Kate: Tak. To tradycja związana z pewną legendą.

Ludwik: O smoku wawelskim?

Kate: Nie, nie. Posłuchaj! Ta melodia ma bardzo długą historię. Kiedyś

(być) to znak, żeby otworzyć

lub zamknąć bramy miasta.

Ludwik: Mówisz o Bramie Floriańskiej?

Kate: Tak. Ale słuchaj dalej. W trzynastym wieku polskie miasta i wsie często

(atakować) Tatarzy.

Pewnego dnia, bardzo wcześnie rano, kiedy całe miasto spokojnie

(spać) Tatarzy zbliżali się

do Krakowa. Trębacz to

(zobaczyć) i

(zacząć) grać na trąbce, żeby

obudzić mieszkańców Krakowa i kiedy Tatarzy weszli do miasta, mieszkańcy Krakowa

(być)

już gotowi do walki. W czasie walki trębacz cały czas

(grać). W pewnym momencie jeden

z Tatarów

(zabić) trębacza. Teraz możemy słyszeć hejnał co godzinę, ale nigdy melodia

nie jest skończona.

Ludwik: To ciekawe. Podoba mi się ta tradycja. Czy ta wieża jest najwyższa w Krakowie?

Kate: Chyba tak, ale to już inna legenda. Te dwie wieże

(budować) dwaj bracia.

Młodszy brat

(budować) północną wieżę, a starszy południową. Starszy brat

(pracować) bardzo szybko i młodszy z zazdrości go

(zabić).

Zobacz, w Sukiennicach jest nóż, którym to

(zrobić). O tutaj!

Ludwik: Oryginalny?

Kate: Oczywiście. A potem młodszy brat zbudował swoją wieżę – to właśnie ta wyższa. Ale nie

(być) już nigdy spokojny

i w końcu

(skoczyć) z tej wieży i się

(zabić).

Ludwik: Historia tragiczna, ale wieża piękna.

Ludwik: Słyszysz? Ktoś gra na trąbce.

Kate: To hejnał. Zobacz, tam na wieży kościoła Mariackiego jest mężczyzna, który gra na trąbce.

Ludwik: Czy to jakaś krakowska tradycja?

Kate: Tak. To tradycja związana z pewną legendą.

Ludwik: O smoku wawelskim?

Kate: Nie, nie. Posłuchaj! Ta melodia ma bardzo długą historię. Kiedyś był (być) to znak, żeby otworzyć lub zamknąć bramy miasta.

Ludwik: Mówisz o Bramie Floriańskiej?

Kate: Tak. Ale słuchaj dalej. W trzynastym wieku polskie miasta i wsie często atakowali (atakować) Tatarzy. Pewnego dnia, bardzo wcześnie rano, kiedy całe miasto spokojnie spało (spać) Tatarzy zbliżali się do Krakowa. Trębacz to zobaczył (zobaczyć) i zaczął (zacząć) grać na trąbce, żeby obudzić mieszkańców Krakowa i kiedy Tatarzy weszli do miasta, mieszkańcy Krakowa byli (być) już gotowi do walki. W czasie walki trębacz cały czas grał (grać). W pewnym momencie jeden z Tatarów zabił (zabić) trębacza. Teraz możemy słuchać hejnału co godzinę, ale nigdy melodia nie jest skończona.

Ludwik: To ciekawe. Podoba mi się ta tradycja. Czy ta wieża jest najwyższa w Krakowie?

Kate: Chyba tak, ale to już inna legenda. Te dwie wieże budowali (budować) dwaj bracia. Młodszy brat budował (budować) północną wieżę, a starszy południową. Starszy brat pracował (pracować) bardzo szybko i młodszy z zazdrości go zabił (zabić). Zobacz, w Sukiennicach jest nóż, którym to zrobił (zrobić). O tutaj!

Ludwik: Oryginalny?

Kate: Oczywiście. A potem młodszy brat zbudował swoją wieżę – to właśnie ta wyższa. Ale nie był (być) już nigdy spokojny i w końcu skoczył (skoczyć) z tej wieży i się zabił (zabić).

Ludwik: Historia tragiczna, ale wieża piękna.

0. Koleżanka mamy ma na imię

.

1. Mama studiowała

.

2. Anka była świetną

.

3. Nowa Huta to

Krakowa.

4. Ludwik kupi bilety na

.

5. Kate i Emilka kupią

.

6. Do Nowej Huty jedzie tramwaj nr

.

Kate: Dzień dobry! Poproszę cztery

.

Sprzedawca: Proszę bardzo. Co jeszcze?

Kate: Może kilogram

.

Sprzedawca: Może być dwadzieścia deko więcej?

Kate: Tak. Oczywiście. Czy są

?

Sprzedawca: Niestety, nie ma już

. Skończyły się.

Kate: To poproszę jeszcze te

.

Emilia: Mamo. Wiesz, ze nie lubię

.

Kate: Ale tata lubi. Ja też.

Emilia: To ja chcę

.

Kate: Dobrze. To jeszcze pół kilograma

. Ile płacę?

Sprzedawca: 21 złotych i 15 groszy.

Kate: To może 20 złotych. Niestety nie mam drobnych.

Sprzedawca: Dobrze. Krakowskim targiem płaci pani 21 złotych.

Mama:

(tęsknić) za tobą.

Antek: Ja za wami też, ale chyba

(musieć) dużo się uczyć…

Julia: Oczywiście. I nie

(móc) chodzić na imprezy.

Ludwik: I musisz obiecać, że nie

(pić) dużo piwa.

Antek: Obiecuję tato.

(pić) maksymalnie dwa piwa dziennie.

Mama: Oczywiście. Co planujesz, co

(robić) w weekendy?

Antek:

(zwiedzać) Kraków, pojadę do Zakopanego i

(spacerować)

po górach,

(odwiedzać) dziadków i

(spotykać się) z nowymi kolegami.

Julia: I z koleżankami.

Antek: I oczywiście

(podróżować) po Europie.

Julia: A ja

(mieszkać) w twoim pokoju. Mogę?

Antek: Nie możesz! Nie zgadzam się! Masz swój pokój!

Julia: Ty możesz podróżować po Europie, to ja mogę mieszkać w twoim pokoju!

Mama: Spokojnie. Zobaczymy.

Emilka: A

(pisać) do nas maile?

Antek: Oczywiście. I

(rozmawiać) przez Internet.

Emilka: To dobrze. A

(kupować) mi prezenty w każdym kraju?

Antek: Obiecuję. Zawsze

(kupować) coś dla ciebie i dla Julii też.

Julia: No dobrze. To może ja nie

(przeprowadzać się) do twojego pokoju.

Mama: Dobrze. Tylko pamiętaj, że musisz napisać test online!